ستاره داوود که خوب مشخصه نماد حکومت بنی اسرائیل  ولی دو خط آبی که در پائین وبالای ستاره هست ،چیه؟

اون دو خط نماد رود های نیل وفراط است که در شعار معروف صهیونیسم ها ادعای آنها شده است

شعار نیل تا فراط سرزمین ،مقدس

حالا یه سوال دیگه

صهیونیست ها که دنبال کل دنیا هستند پس چرا در پرچمشون که نماد و شعار اصلی شون هست به همین میزان کفایت کردند ؟

خوب مسلما انها تا تمام دنیا رو نگیرند ول کن نیستند  ولی خوب خودشون رو به دردسر نمی ندازند بلکه با در دست گرفتن منابع ومناطق استراتژیک به طور غیر مستقیم به هدف خود می رسند

اشاره :
در باورهاى اسطوره?اى، جهان به عنوان یک مخلوق که ساخته و پرداخته دست خدایان است؛ آغازى دارد و انجامى. آغاز جهان، آفرینش آن است که در اساطیر مختلف به شیوه?هایى گوناگون شکل مى?گیرد. حوادث پایانى جهان مرگ این دنیاست، و جهان مانند هر مخلوق دیگر، پس از چند صباحى حیات، ویران خواهد شد. اما در پس آن ویرانى شروعى دیگر نهفته است که چرخه حیات به صورت مطلوب?تر دوباره به حرکت درخواهد آمد، همانند انسان که روزى به?وجود آمده و روزى مى?میرد و پس از مرگ دوباره زندگى خواهد کرد.
آنچه در پى خواهد نگاهى است اجمالى به باور اساطیرى اقوام و ملل مختلف جهان درباره پایان جهان.
در قسمت اول این سلسله مقالات، اساطیر یونان، اسکاندیناوى، هند و بومیان آمریکا بررسى شد و در این قسمت به بررسى اساطیر دیگر نقاط مى?پردازیم.


ه’ - اساطیر ایرانى
اعتقاد به معاد، یکى از پایه?هاى اساسى باورهاى زرتشتیان و ایرانیان قبل از اسلام است که بدون آن، فلسفه اصلى این دین ناقص و ناتمام مى?ماند. با معاد و تن پسین1 است که تعالیم این دین، کامل مى?شود و اهداف آفرینش به کمال مى?رسد؛ زیرا این جهان که آفریده اهورا مزدا است به ناگاه مورد تازش اهریمن واقع مى?شود و همه آفرینش خوب او را مى?آلاید. این داستان که مربوط به آغاز خلقت مى?شود، اسطوره?اى است توجیهى؛ توجیه این که چرا در این دنیا بدى و خوبى، نور و ظلمت درهم آمیخته?اند. حال که چنین توجیهى براى وضعیت این جهان یافتند باید امیدى نیز به بهبودى آن وضعیت داشت. در باورهاى زرتشتى راه?حلى که براى رهایى دنیا از این اختلاف نامبارک بدى و خوبى یافتند، یکى از پایه?هاى مهم اعتقادى بشر در ادوار بعدى شد. آنها اسطوره?اى ساختند که طى آن مصلح جهانى به این نظم آمیخته با بى?نظمى جهان، پایان مى?دهد و پس از او جهان جز روى خوبى را نخواهد دید. ابتکار این اسطوره از ضروریات دین زرتشتى بوده است که بنا بر عقیده عده?اى، این عقیده در دیگر ادیان، همانند یهود و مسیح نیز نفوذ مى?کند و امروزه این باور آنچنان پذیرفته شده است که تصور این جهان، بدون آن تحولات اصلاحى فرجامین، غیر قابل تصور است. »میرچا الیاده« درباره حوادث پایان جهان در دین مسیحیت مى?گوید:
آتش ویران?ساز یک بار در کتب عهد جدید در دومین نامه پطرس ذکر شده است، اما آن آتش عامل عمده و مهم است در غیب?گوییهایى که در نزد قدما از طرف کاهنه?ها؛ همچون هاتف غیبى به عمل آمده و نیز در حکمت رواقیون و در ادبیات مسیحى متأخر و احتمالاً اصلى ایرانى دارد.2
جان هنیلز نیز بر همین عقیده است که اصل باور به معاد از ایران است که در دیگر ملل رایج شده است او مى?گوید:
معاد، یعنى تعلیمات مربوط به آخرین امور جهان، رکن اساسى و شناخته شده?اى در تعلیمات دین زرتشتى است. بسیارى بر این اندیشه?اند که این تعلیمات، منبعى است که هم بر عقاید شرقى و هم بر عقاید غربى تأثیر گذاشته است. آیین?هاى هندى و بودایى در شرق و آیین یهودى و مسیحى در غرب.3
علت این نظرات نیز این مى?باشد که در کتب اولیه عهد عتیق، سخنى از پایان جهان به میان نیامده است و بعد از برخورد ایرانیان و یهودیان پس از فتح بابل است که چنین روایات و پیشگوییهاى درباره پایان جهان در کتب یهودیان به چشم مى?خورد.
برخى چنین عنوان مى?کنند که زرتشتیها در ادوار بعدى ضمن برخورد با یهودیان در بابل باور به معاد و رستاخیز مردگان را اقتباس و در نوشته?هاى دینى خویش وارد کرده?اند... اما در واقع این یهودیان بودند که ضمن برخورد و تماس با ایرانیان، اندیشه و باور به رستاخیز و معاد را از ایرانیان گرفته و در مسائل عقیدتى خویش وارد کردند«؛4 زیرا سابقه این باور در بین زرتشتیان قدیمى?تر است و در»گاهان« که از سروده?هاى خود زرتشت است و از نظر زمانى بر تورات مقدم مى?باشد، نقل شده است:
گاهان، هات 32، بند 8:
من به واپسین داورى تو درباره همه آنان بى?گمانم.
گاهان هات 30، بند 9:
ما [خواستاریم که] از آن تو و در شمار اهوراییان باشیم که هستى را نو مى?کنند.
و در همین هات، بند 7 آمده است:
به راستى آنان که از آن تواند، از آزمون آهن پیروز برمى?آیند.5
باور به معاد و آخرت آنگونه در اعتقادات و دیگر زرتشتیان باورهاى جاى گرفته است که تصور این دین بدون این اعتقاد غیر ممکن و ناقص است.
همانطور که ذکر شد اعتقاد به معاد در دین زرتشتى پاسخى توجیهى به وضعیت نابسامان فعلى جهان است که به خاطر تازش اهریمن به جهان آفریده مزدا، به?وجود آمده است. در این دین به یک دوره دوازده هزار ساله براى عمر جهان قائل?اند که شامل چهار مرحله سه هزار ساله است. در سه هزار سال اول، تمام آفریدگان مینویى بودند و شکل مادى نگرفته بودند. سه هزار سال دوم آنها صورت مادى گرفتند. سه هزار سال سوم که دوران ماست عصر آمیختگى مظاهر اهریمنى و مزدایى است و در آغاز هر هزاره از سه هزاره آخر، یکى از منجیان زرتشتى ظهور مى?کنند و با پایان این دوازده هزار سال عمر اهریمن و بدى به پایان مى?رسد و تمام انسانها در یک جهان آرمانى زندگى خواهند کرد.
در مورد حوادث اواخر جهان گفته?اند که دیوان خشم تبار ژولیده مو به ایران مى?تازند که حاصل آن، نابودى کامل زندگى منظم این سرزمین است. زندگى خانوادگى و اجتماعى، پریشان مى?شود و بزرگداشت راستى و عشق و دین بهى کاهش مى?یابد. آشفتگى کیهانى نیز به?وجود مى?آید. خورشید و ماه نور خدا را به کمال نمى?افشانند. تاریکى و تیرگى، زمین?لرزه، خشکسالى و قحطى در زمین به?وجود مى?آید. در زمین جنگها درمى?گیرد. این حمله شر، قرینه یورش او در آغاز تاریخ جهان است. سرانجام بارش ستارگان در آسمان پیدا مى?شود که نشانه تولد شاهزاده پارسى است که بر لشکر شر پیروز مى?شود و سرزمینهاى ایرانى و تحت دین بهى را، پیش از تولد نخستین منجى باز مى?آراید. اولین منجى، او»شیدر« است که از دوشیزه?اى باکره زاده مى?شود. او از نطفه زرتشت که در دریاچه »کیانسه« نگهدارى مى?شود، حامله مى?گردد.
وقتى این منجى به سى سالگى مى?رسد، خورشید ده روز یکسره در میان آسمان در هنگام ظهر مى?ایستد؛ در همانجایى که پیش از حمله اهریمن قرار داشت. با آمدن او وضعى همانند وضع بهشت به جهان باز مى?گردد. به مدت سه سال مردمان با هماهنگى بیشتر و به دور از آفریدگان بد، زندگى مى?کنند و بخشى از آفریدگان اهریمن؛ یعنى نوع گرگ نابود مى?شود. به این صورت که همه انواع گرگها به صورت یک گرگ بزرگ درمى?آیند و توسط مردم از بین مى?روند. با این حال بدى هنوز هست و بار دیگر اظهار وجود خواهد کرد. شر به صورت زمستان هراس?انگیزى با جادوگرى دیوى به نام »ملکوس« ظاهر مى?گردد. برف و تگرگ بخش اعظم نوع بشر را از میان خواهد برد. با این وجود پیش از رسیدن دومین منجى، خیر دوباره پیروز خواهد شد؛ زیرا مردمان از »ور«ى که جمشید ساخته است بیرون خواهند آمد و زمین دوباره از آنان پر خواهد شد. »اوشیدر ماه«، دومین منجى، مانند اوشیدر از دختر باکره پانزده ساله?اى، زاده مى?شود که از نطفه زرتشت باردار شده است. در زمان سى?سالگى او، خورشید بیست روز در میان آسمان در هنگام ظهر خواهد ایستاد و آفریدگان، شش سال در کامیابى خواهند بود. زمین به سوى وضع بهشتى بیشتر نزدیک مى?شود. آدمى در این دوره از گوشت?خوارى برمى?گردد و گیاهخوار مى?شود. آنها چون از گوشت خوارى باز ایستند، جز گیاه و شیر نخواهند خورد. پس از شیر خوردن باز خواهند ایستاد و از گیاهخوارى نیز دورى خواهند کرد و جز آب نخواهند خورد و ده سال پیش از رسیدن »سوشیانس« از آب خوردن نیز پرهیز مى?کنند و بدون خوراک به سر مى?برند و با این همه نمى?میرند. در پایان این دوره، شر دوباره به صورت ضحاک، اظهار وجود خواهد کرد. وى از زندان فرار مى?کند و با تاخت و تاز در جهان، به ارتکاب گناه دست خواهد زد و یک سوم نوع بشر و حیوان را خواهد بلعید و به عناصر خوب؛ یعنى آتش و آب و گیاه آزار خواهد رساند؛ اما »گرشاسب«، یکى از قهرمانان باستان، برانگیخته خواهد شد و جهان را از این موجود شریر، رهایى خواهد بخشید.
سوشیانس نیز همانند دو منجى پیشین، از نطفه زرتشت و دختر باکره پانزده ساله?اى متولد مى?شود. با آمدن او پیروزى نهایى خیر فرا خواهد رسید. آدمى تنها غذاى معنوى خواهد خورد. سوشیانس مردگان را در همان جایى که در گذشته?اند، برخواهد انگیخت. آنگاه همه مردمان به سوى داورى واپسین پیش خواهند رفت. در زمان ظهور او، خورشید سى روز در آسمان مى?ایستد و علتش آن است که اهریمن آن را نگه مى?دارد تا زمان نابودى خویش را به تعویق اندازد. آنگاه همه مردمان، مورد داورى قرار مى?گیرند و پس از آن به مدت سه روز، نیکان به بهشت و بدان به دوزخ مى?روند که به اندازه نه هزار سال عذاب مى?کشند یا خوشى مى?کنند. پس از آن، همه باید از رودى از فلز گداخته عبور کنند تا پالوده و لایق زندگى جاودانى شوند و در پاکى با هم برابر شوند. در آخر، سوشیانس در نقش موبد، گاوى را قربانى مى?کند و از پیه آن و »هوم سفید«6، اکسیر جاودانگى تهیه خواهد کرد. در نبرد نهایى هر یک از موجودات اهورایى بر دیو همتاى خویش پیروز مى?شود تا سرانجام اهریمن و آز باز مى?مانند که از همان سوراخى که در آغاز آفرینش پدید آورده و به جهان تاخته بودند، بیرون مى?روند و به دوزخ خواهند گریخت. سپس آن رود فلز گداخته در آن سوراخ ریخته خواهد شد و آن را مسدود خواهد کرد.
برانگیختن مردمان در زمان سوشیانس بدین صورت خواهد بود که در بندهش آمده است:
استخوان از مینوى زمین، خون از آب، موى از گیاه و جان از آتش بازخواسته مى?شود. همچنان که در آغاز آفرینش آنها را پذیرفته بودند. نخست استخوانهاى کیومرث برانگیخته مى?شود و بعد استخوانهاى مشى و مشیاله و بعد استخوانهاى دیگر مردمان. در مدت پنجاه و هفت سال دوران سوشیانس، همه مردگان برانگیخته خواهند شد. از نورى که با خورشید است نیمى براى کیومرث و نیمى براى مردمان دیگر بسنده خواهد شد. بعد از آن مردمان یکدیگر را مى?شناسند. روان، روان را و تن، تن را مى?شناسد که این پدر من و این برادر من و این همسر من است و اینان خویشان نزدیک منند.7
شکل ظاهرى و سن و سال مردمان در آن جهان جاودانه آخرت، متفاوت است. آنانى که در این دنیا گوشت خورده باشند به سن چهل ساله و آنان که گوشت نخورده باشند به شکل جوان پانزده ساله، که سن آرمانى زرتشتیان است، ظاهر خواهند شد. مردانى که در این جهان ازدواج نکرده باشند سپندارمذ (ایزد بانوى زمین) به آنها رخ مى?دهد و بانوانى که در این دنیا همسرى اختیار نکرده باشند اهورامزدا به آنها شوهر مى?دهد ولى اینان هر دو دسته از داشتن فرزند، تا ابد بى?بهره خواهند ماند8.
میتراپرستان معتقد بودند هنگامى که جهان به پایان رسد، جسم نیز در سعادت ابدى سهیم است؛ همانگونه که روح از آن بهره مى?برد. به عقیده آنان پس از آن که زمان، دور خود را طى کرد، مهر، همه مردگان را برمى?انگیزد؛ نیکان را بى?مرگ و جاودان مى?کند اما بدکاران به همراه اهریمن در آتش نابود مى?شوند. پس فرق عمده این مذهب با دین زرتشتى در این است که در عقاید این دین، گنهکاران و بدان، نه تنها در آتش و عذاب جاودان نمى?مانند بلکه نابود مى?شوند و با اهریمن در نیستى و فنا مى?افتند. به عقیده آنان، جاودانگى به عنوان بزرگ?ترین پاداش فقط از آن نیکان است و بس.
در مذهب التقاطى »مانى«9 به رستاخیز و معاد، اهمیت زیادى داده شده است. به نظر مانویان، جریان پیوسته آزادسازى نور، همچنان تا پایان جهان ادامه دارد. انوار آزاد شده از راه »ستون روشنى« یا »راه شیرى« به ماه مى?روند و از ماه به خورشید مى?رسند. آنها بدر ماه را پر از پاره?هاى روشن نورهاى آزاد شده مى?دانستند که از اول تا پانزدهم هر ماه، ادامه مى?یابد و در نیمه دوم از ماه به خورشید مى?رود و کم?کم ماه باریک مى?شود؛ زیرا انوار روشن از آن تخلیه مى?شوند. آن انوار سپس از خورشید به »بهشت نو« یا »بهشت موقتى« مى?روند و تا رستاخیز، در آنجا مى?مانند. این کار تا هنگامى ادامه مى?یابد که آخرین بازمانده?هاى ذرات نور آزاد شوند10.
مانویان معتقدند که در روز رستاخیز، عیساى نورانى، چون داورى دادگر ظهور مى?کند. دو فرشته که یکى حامل زمین و دیگرى حامل آسمان است بار خود رإ؛ مى?افکنند و تشویش و هرج و مرج در ارکان عالم پدید مى?آید که 1468 سال دوام مى?یابد. برخى این تشویش و اضطراب را آتش?سوزى عظیمى دانسته?اند که همه ارکان گیتى را به کام خویش مى?کشد. تمام ذرات نور که استخراج آن از ماه ممکن باشد، بیرون کشیده مى?شوند و اجزاى نورى که قابل نجات هستند به شکل یک تندیس به آسمان مى?روند و دیوان و گناهکاران، جدا جدا در یک کومه یا گلوله گرد آمده در ته یک خندق ژرف مدفون مى?شوند. سپس سدى محکم میان دو عالم نور و ظلمت کشیده مى?شود و عالم نور براى همیشه در آرامش و صلح خواهد ماند11. همامه (Humama)، روح تاریکیها، که همان اهریمن است در ظلمت خواهد افتاد و نور و ظلمت که دو اصل ازلى?اند به حال و وضع آغازین خود؛ یعنى انفکاک مطلق برمى?گردند و جدایى هر دو براى همیشه قطعى خواهد شد. »بهشت جدید« به »بهشت اصلى« مى?پیوندد و انوار نجات یافته به دیدار »پدر بزرگى«؛ یعنى »زروان« نائل مى?شوند12.

و) معاد در ادیان آسمانى
تصور ادیان آسمانى یهود، مسیح و اسلام بدون معاد امرى غیر ممکن است به?خصوص در دین اسلام که معاد یکى از سه رکن اساسى دین است و بدون اعتقاد بدان، دین کسى کامل نمى?شود.
در اسفار نخستین عهد عتیق سخنى از رستاخیز نیست همانگونه که خبرى از جهان پس از مرگ نیست. اما در کتب متأخر مانند زکریا، میکاه و ملاکى که سومى آخرین کتاب از مجموعه کتب عهد عتیق است در مورد قیامت سخنانى به میان آمده است که پیشگویى این پیامبران است.
میکاه نبى در کتاب خویش که خطاب به قوم اسرائیل است، پایان جهان را بدینگونه بازگو مى?کند:
و اما در روزهاى آخر، کوه خانه خداوند13، مشهورترین کوه جهان خواهد شد و مردم از سراسر دنیا به آنجا آمده، خواهند گفت: »بیایید به دیدن کوه خدا برویم و خانه خداى اسرائیل را زیارت کنیم. او راههاى خود را به ما خواهد آموخت و ما مطابق آن عمل خواهیم کرد؛ چون شریعت و کلام خداوند از اورشلیم صادر مى?شود«. خداوند در میان قومها داورى خواهد کرد و به اختلاف بین قدرتهاى بزرگ در سرزمینهاى دوردست پایان خواهد بخشید. ایشان شمشیرها و نیزه?هاى خود را درهم شکسته، از آنها گاوآهن و اره خواهند ساخت. دولتها، دیگر به جان هم نخواهند افتاد و خود را براى جنگ، آماده نخواهند کرد. هر کس در خانه خود در صلح و امنیت زندگى خواهد کرد، زیرا چیزى که باعث ترس شود وجود نخواهد داشت. این وعده را خداوند قادر متعال داده است.14
ملاکى نبى از پیامبران بنى?اسرائیل است که حدود چهارصد سال قبل از نبوت عیسى(ع)، قیامت را چنین توصیف مى?کند و آمدن آن را به مردمان بشارت مى?دهد:
خداوند قادر متعال مى?فرماید روز داورى مثل تنورى شعله?ور فرا مى?رسد و همه اشخاص مغرور و بدکار رإ؛ب سس مثل کاه مى?سوزاند. آنان مانند درخت تا ریشه خواهند سوخت و خاکستر خواهند شد. اما براى شما که ترس مرا در دل دارید، آفتاب عدالت با پرتو شفابخش خود طلوع خواهد کرد و شما شاد و سبکبال مثل گوساله?هایى که به چراگاه مى?روند، جست?وخیز خواهید نمود. در آن روزى که من یقین کرده?ام بدکاران را مثل خاکستر زیر پاى خود له خواهید کرد. پیش از فرا رسیدن روز بزرگ و هولناک داورى خداوند، من رسولى شبیه ایلیاى نبى براى شما مى?فرستم، او دلهاى پدران و فرزندان را دوباره به هم نزدیک خواهد کرد و این باعث خواهد شد که من سرزمین شما را ویران نکنم.15
بحث از قیامت در دین یهود به همین موارد نادر و سربسته محدود مى?شود اما کتب مقدس دین مسیح از متى گرفته تا مکاشفه یوحنا، در موارد بسیارى به حادثه آخر جهان اشاره مى?شود و آن را نوید و بشارتى براى پیروان راستین دین و مؤمنان مى?داند. به عقیده پیروان این دین، در رستاخیز، مسیح بار دیگر رجعت مى?کند و همه دشمنان خود و دین خدا را نابود مى?کند. او مى?آید تا با آتش جهانى، همه انسانها را پاک کند و غسل تعمیدى با این آتش دهد. در باور مسیحیان، حوادث پایان جهان که همراه با علائم رعب?آور به وقوع مى?پیوندد بیشتر به قصد اصلاح جهان و مردمان است، تا اینکه هدف از آن صرفاً ویرانى باشد. در این دین نیز همانند دین زرتشت، در پایان جهان یک منجى ظهور خواهد کرد اما فرق این منجى که مسیح است با سوشیانس در این است که سوشیانس قبل از حوادث پایان جهان ظهور خواهد کرد اما مسیح پس از آن ویرانى و آتش?سوزى خواهد آمد. در دین مسیح خبر از آمدن موجودى منفى و ویرانگر به نام »دجال« است که مى?توان او را معادلى براى ضحاک دانست.
میرچا الیاده در مورد اعتقاد به دجال در آئین مسیح مى?نویسد:
این دجال که به شکل اژدها یا دیو نمودار شده است یادآور اسطوره قدیمى پیکار میان خدا و اژدهاست که در آغاز پیش از آفرینش جهان روى داده است و باز در پایان جهان پیش خواهد آمد. از طرفى دیگر وقتى که دجال همچون مسیح دروغین پنداشته شود فرمانروایى او نمودار باژگونى کامل ارزشهاى اجتماعى، اخلاقى و مذهبى و به بیان دیگر معرف بازگشت به بى?نظمى خواهد بود. در طول سده?ها، شخصیتهاى گوناگون تاریخى را همان دجال دانسته?اند؛ حتى پاپ، توسط لوتر، دجال خوانده شد. این امر بدان جهت مهم است که هنگامى که در دوران آشفته تاریخى شخصى را دجال مى?نامیدند امید به ظهور منجى و مسیح در پس آن عقیده نهفته بود.16
قبل از ظهور این منجى یا مسیح، آسمانها و زمین دوباره به هم مى?ریزد و آشوب و بى?نظمى یا کائوس اولیه که جهان درگیر آن بود، دوباره تکرار مى?شود که با آمدن مسیح بار دیگر به نظم و ترتیب و شکلى ایده?آل و طلایى باز مى?گردد. اکنون بخشهایى از کتب مقدس عیسویان را براى نمونه در اینجا ذکر مى?کنیم.
در کتب عهد جدید اولین بار در متى بخش هفتم آیه 22 و 23 سخن از قیامت از زبان عیسى آمده است هنگامى که مى?گوید:
در روز قیامت، بسیارى نزد من آمده، خواهند گفت: خداوندا، خداوندا، ما پیغام ترا به مردم دادیم و با ذکر نام تو، ارواح ناپاک را از وجود افراد بیرون کردیم و معجزات بزرگ دیگر انجام دادیم، ولى من جواب خواهم داد: من اصلاً شما را نمى?شناسم، از من دور شوید اى بدکاران.
در »نامه دوم پولس به تیموتانوس، رهبر کلیساى افسس« درباره حوادث قبل از قیامت یا به قول خودش زمانهاى آخر آمده است که:
این را نیز باید بدانى که در زمانهاى آخر، مسیحى بودن بسیار دشوار خواهد بود؛ زیرا مردم، خودپرست، پول?دوست، مغرور و متکبر خواهند بود و خدا را مسخره کرده نسبت به والدین نامطیع خواهند شد و دست به هر عمل زشتى خواهند زد. مردم، سنگدل و بى?رحم، تهمت?زن، ناپرهیزگار، خشن و متنفر از خوبى خواهند بود و کسانى را که مى?خواهند زندگى پاکى داشته باشند به باد تمسخر خواهند گرفت. در آن زمان، خیانت در دوستى، امرى عادى به نظر خواهد آمد. انسانها، خود رأى، مغرور و تندخو خواهند بود و عیش و عشرت را بیشتر از خدا دوست خواهند داشت. به ظاهر، افراد مؤمن اما در باطن بى?ایمان خواهند بود، فریب اینگونه اشخاص خوش ظاهر را نخورید.17
در »نامه دوم پولس به مسیحیان تسالونیکیان« درباره حوادث رستاخیز آمده است که:
اما بدانید که تا این دو رویداد واقع نشود، آن روز هرگز نخواهد آمد. نخست شورشى بر ضد خدا برپا خواهد شد. دوم مردى جهنمى که عامل این شورش است ظهور خواهد کرد. او با هر چه مربوط به دین و خداست، مخالفت خواهد نمود، حتى وارد خانه خدا خواهد شد و در آنجا نشسته ادعا خواهد کرد که خداست.18
مسیح درباره قیامت به یاران خویش مى?گوید که:
سرانجام وقتى مژده انجیل به گوش همه مردم جهان رسید و همه از آن باخبر شدند آنگاه دنیا به آخر خواهد رسید. پس وقتى آن چیز وحشتناک را که دانیال نبى درباره?اش نوشته است، ببینید که در جاى مقدس برپا شده است، آنگاه کسانى که در یهودیه هستند به تپه?هاى اطراف فرار کنند و کسانى که بر پشت بام مى?باشند به هنگام فرار حتى براى برداشتن چیزى داخل خانه نروند و همینطور کسانى که در مزرعه هستند براى برداشتن لباس به خانه برنگردند. واى به حال زنانى که در آن زمان آبستن باشند. یا طفل شیرخوار داشته باشند19[...] »بعد از آن مصیبتها، خورشید، تیره و تار شده، ماه دیگر نور نخواهد داد. ستارگان فرو خواهند ریخت و نیروهایى که زمین را نگاه داشته?اند به لرزه در خواهند آمد. و سرانجام نشانه آمدن من در آسمان ظاهر خواهد شد. آنگاه مردم سراسر جهان عزا خواهند گرفت و تمام مردم دنیا مرا خواهند دید که در میان ابرهاى آسمانى با قدرت و شکوهى خیره کننده مى?آیم. و من فرشتگان خود را با صداى بلند شیپور خواهم فرستاد تا برگزیدگان مرا از گوشه و کنار زمین و آسمان، گرد آورند.20
در قرآن مجید نیز به کرات از این هول عظیم پایانى یاد شده است:
البته خداى تو همه خلایق را در قیامت محشور خواهد کرد که کار او از روى علم و حکمت است.21
روزى که همه خلایق به عرصه محشر جمع آمده، گویا ساعتى از روز، بیش درنگ نکرده?اند. در آن روز یکدیگر را کاملاً مى?شناسند. آن روز آنانکه لقاى خدا را انکار کردند بسیار زیانکارند و هرگز به سرمنزل سعادت راه نمى?یابند.«22 [در آن روز] هر شخصى، هر کار نیکو که کرده، همه را پیش روى خود حاضر بیند و آن که بد کرده آرزو کند که اى کاش میان عمل او و او به مسافتى دور، جدایى بود. خداوند، شما را از عقاب خود مى?ترساند که او در حق بندگان بسى مهربان است.23
زمین را به غیر این زمین مبدل کنند و هم آسمانها را، و تمام خلق در پیشگاه حکم خداى یکتاى قادر قاهر حاضر شوند. در آن روز بدکاران و گردنکشان را زیر زنجیر قهر خدا مشاهده خواهى کرد و مى?بینى که پیراهنهایى از مس گداخته آتشین بر تن دارند و در شعله آتش، چهره آنان پنهان است.24
در سوره زمر آیه 68 آمده است که:
و صیحه صوراسرافیل بدمند تا جز آن خدا بقاى او خواسته، دیگر هر که در آسمانها و زمین است، همه یکسر مدهوش مرگ شوند. آنگاه صیحه دیگر از آن دمیده شود که ناگاه خلایق، همه (از خواب مرگ) برخیزند و نظاره (واقعه
پى?نوشتها :
1 . به حادثه پایان جهان در دین زرتشتى »تن پسین« یا»فرشکرد« گفته مى?شود.
2 . الیاده، میرچا، چشم?اندازهاى اسطوره، ترجمه جلال ستارى، ص73 .
3 . هینلز، جان (1368)، شناخت اساطیر ایران، ترجمه ژاله آموزگار و احمد تفضلى، تهران: نشر چشمه، ص97.
4 . رضى، هاشم، »پایان جهان، معاد و رستاخیز، ظهور سوشیانت« ماهنامه فروهر، شماره 7 و 8 ، سال 23.
5 . منظور از آزمون آهن، حادثه?اى در فرشکرد است. در دوران سوشیانس پس از آن که همه مردگان برانگیخته شدند، باید از رودى از فلز مذاب بگذرند. سختى گذر از آن براى نیکان همانند عبور از جوى شیر گرم است ولى بدکاران در این آزمون به اندازه نه هزار سال عذاب مى?بینند.
6 . هوم سفید یا گوکرنه (Goakarna) درختى است در میان دریاى کیهانى، یعنى وروکشه (Vourukasha) که از ترکیب آن با پیه?گاوى که سوشیانس آن را قربانى مى?کند، اکسیر جاودانگى فراهم مى?شود. درخت دیگرى نیز در کنار هوم سفید در این دریاى کیهانى مى?باشد که »در بردارنده همه تخمها« مى?باشد و تمام درختان از آن به وجود آمده?اند.
7 . کریستن سن، آرتور (1363)، نمونه?هاى نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه?اى ایرانیان، جلد اول، ترجمه احمد تفضلى و ژاله آموزگار، تهران: نشرنو، ص 26 .
8 . باقرى، مهرى (1376)، دینهاى ایرانى پیش از اسلام، تبریز: انتشارات دانشگاه تبریز، ص 62 .
9 . مانى، پسر پاتک از نجیب?زادگان ایرانى و اصلاً همدانى بود. پدرش پاتک در بابل اقامت گزید و پسرى از او به دنیا آمد و به نیت آن که براى او ماندگار شود، او را مانى نامید. تحصیلات مانى در جوانى در بابل بود. این شهر بزرگترین و متمدن?ترین شهر دنیاى قدیم در خاورمیانه بود و نزدیک فرات، حوالى کربلاى امروز قرار داشت، مرکز علم و معرفت به?شمار مى?رفت. مانى در آن شهر با ادیان مختلف و فلسفه?هاى آنان آشنا شد. او و پدرش در آغاز به دین مندائیان یا مغتسله بودند که از فرقه?هاى معروف گنوسى به?شمار مى?رفت. مانى در سال 228 میلادى آن مذهب را ترک گفت و خود را مأمور هدایت بشر و رسول روشنایى خواند. پس از مسافرتى به هند در سال 243 میلادى به تیسفون بازگشت و هنگام تاجگذارى شاپور ساسانى به بارگاه او راه یافت و ضمن تقدیم کتاب خویش، یعنى شاپورگان، او را به دین خود فرا خواند و تحت حمایت او درآمد. عاقبت بر اثر سخن?چینى کرتیر، موبد موبدان زرتشتى، مورد خشم بهرام اول ساسانى قرار گرفت و در روز دوشنبه، بیست و ششم فوریه سال 277 میلادى به فرمان آن پادشاه کشته شد و پوست او را کندند و پر از کاه کرده بر دروازه جندى?شاپور آویختند. (محمد جواد مشکور، »مانودین او« هوخت، دوره سى و یکم، سال 1359، شماره 2).
10. اسماعیل?پور، ابوالقاسم (1377)، اسطوره، بیان نمادین، تهران: انتشارات سروش، ص209 .
11. مشکور، محمدجواد (1359)، »مانى و دین او« هوخت، دوره سى و یکم، شماره 2 و 3، سال 1359، صص21-26.
12. باقرى، مهرى، همان، ص109.
13. منظور کوه صهیون است که بیت?المقدس بر آن بنا شده است.
14. کتاب مقدس، میکاه، بخش چهارم، آیات 1 تا 4.
15. همان، ملاکى، بخش چهارم، آیات 1 تا 4.
16. این تفسیر، ذیل ترجمه آیه 82 سوره نحل در ترجمه مهدى الهى قمشه?اى از قرآن آمده است.
17. الیاده، میرچا، همان، ص74.
18. کتاب مقدس، نامه دوم پولس به تیموتائوس، بخش سوم، آیات 1 تا 5.
19. همان، نامه دوم پولس به مسیحیان تسالو نیکایان، بخش دوم، آیات 3 و 4.
20. همان، متى، بخش بیست و چهارم، آیات 14 تا 20.
21. همان، آیات 29 تا 31.
22. قرآن مجید، سوره حجر(15)، آیه 5.
23. سوره آل عمران(3)، آیه 30.
24. سوره ابراهیم(14)، آیات 48 تا 80.
25. الیاده، میرچا، همان، ص62.
26. همان، ص64.
27. همان.
28. همان.
29. پاریندر، جئوفرى (1374)، اساطیر آفریقا، ترجمه باجلان فرخى، تهران: انتشارات اساطیر، ص30

پروتستانتیسم(نهضت اصلاح دینی قرن ?? اروپا)با هدایت مردانی چون مارتین لوترو کالوین موجب ویرانی نظام اروپایی تحت اقتدار کلیسا ی کاتولیک شده و با تقدیس نظام فکری سکولار پیشاهنگ حرکتی شدند که حیات دنیوی را به اساسی ترین هدف انسان بدل ساخت.

چنانچه در پی آن دین از مسئولیت «ایجاد و تاسیس نظام »مخصوص خود منفک و تابعی از نظام سکولار شد.

چندی بعد پروتستانتیسمدر هیات انقلاب «پیوریتانیها» در اولین سالهای کشف قاره آمریکا از انگلستان جدا ودر آن سرزمین جدید مبدل به ادب و فرهنگ مهاجرانی شد که انگلستان را در هوای سرزمین موعود و دسترسی به ثروت و آمال دور و دراز خود ترک کرده بودند.

تاثیر پذیری بنیان گزاران(پیوریتانیسم)در خود وبا خود نطفه جریانی را داشت که طی چهار صد سال همپا با  نضج سیاسی و اجتماعی آمریکا پرورش یافت تا آنکه در هیات جریانی سیاسی و مذهبی با عنئان «مسیحیت صهیونیستی»نمودار شد.

مسیحیت صهیونیستی متاثر از عهد قدیم و اخبار آخرالزمانی سایر منابع مرتبط با عهدین زمینه سازی  ظهور دوم مسیح (ع) و حمایت از صهیونیستها را در وظیفه خویش وارد ساخت تا از همه توانائیها و از جمله قدرت نظامی و اقتصادی آمریکای قرن ?? جهت سرکوبی مخالفان سلطه بر سرزمینهای اسلامی و تسلط بر بیت المقدس به عنوان تخت گاه حضرت عیسی استفاده نماید

برای دریافت مطالبی از این قبیل می توانید به کتاب

(پروتستانتیزم وپیوریتانیسم  و مسیحیت صهیونیستی) نوشته نصیر صاحب خلق مراجعه کنید

اما جنبش اصلاح طلب پروتستانتیسم حیثیت و اعتبار یهودیت را باز گرداند تا وقتی مسیح به همراه مهاجران پروتستان وارد دنیای جذیذ یعنی آمرکا شد،دوباره یهودی گردد.

بدین سان مسیح آمریکائیها ،((مسیحی یهودی)) شد.

هنگامی که مهاجران اولیه پروتستانی به آبادی های ماســـا چوست در نیوانگلند رسیدنــد ،آمریــــکا را   اور شلیم جدید یا کنعان جدید تلقی کرده و خود را به عبرانی های قدیم تشبیه کردند که از ظلم و ستم فرعون (پادشاه انگلستان ،جیمز اول)از مصر (انگلستان)فرار کرده و به دنبال سر زمین موعود  جدید براه افتاده بودند.

به این ترتیب پروتستانتیسم پیورتانی با ورود اولین مهاجران به آمریکا رنگ و بوئی یهودی به خود گرفت ،وبه عبارت دیگر مسیحیتی که با مهاجران اولیه وارد آمریکا شد(( مسیحیت یهودی)) بود  .

این مسیحیت یهودی بر دو مقوله تکیه کرد ((سرزمین موعود)) و ((ملت برگزیده)).

واین دو مقوله همان هائی بودند که اساس ((استعمار قاره آمریکا )) و ((استعمارفلسطین))را تشکیل می دادند.

برای دریافت اطلاعات بیشتر می توانید به کتاب

 ((مسیح یهودی و فرجام جهان ))رجوع کنید